Rozdział 14

             Widziałem jej poobijane ciało, leżące na łóżku w naszej sypialni.  Nie mogłem sobie wybaczyć, że ją na to naraziłem, ją i dziecko. Nagle do pomieszczenia wpadła Lexi z grobową miną i spojrzała na mnie współczująco.

-Nie mogłam już nic zrobić, nastąpiło poronienie i nie udało mi się go zatrzymać. Przykro mi.

-Czyli co to ma niby znaczyć?-zapytałem, nie mogąc tego pojąć.

-Straciła dziecko Arthur, nie wiem jak ona to przyjmie, ale trzeba jej to będzie przekazać łagodnie.

                Zerwałem się do pozycji siedzącej i rozejrzałem po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem. Po ataku szału mojego brata, chłopak tak po prostu sobie uciekł. Od razu pobiegłem do Amandy, by sprawdzić jej stan, na szczęście po dogłębnych oględzinach okazało się, że nic poważnego jej się nie stało. Zemdlała, więc przeniosłem ją do naszej sypialni i miałem czuwać całą noc, ale najwyraźniej sen był silniejszy niż moja silna wola. 

 <klik>

           Spojrzałem na łóżko obok mnie, które okazało się jeszcze zajęte przez dziewczynę, jednakże już w pełni rozbudzoną. Wpatrywała się we mnie ze łzami w oczach, które po chwili wypłynęły na jej policzki.

-Jak się czujesz kochanie? Czemu płaczesz?-zapytałem, podnosząc się z podłogi i chcąc otrzeć jej twarz, ale szybko się odsunęła.

-Nie kochasz nas.-wyszeptała tak cicho, że ledwo ją zrozumiałem.
-Co ty wygadujesz?

-Chciałeś pozwolić swojemu bratu zabić moje dziecko!

-Hej to nie tak! Sądziłem, że widząc moją niechęć do niego sobie odpuści i nic wam nie zrobi, ale najwyraźniej się pomyliłem. Ja was kocham, nie mógłbym bez was żyć.-powiedziałem szczerze, patrząc w jej piękne oczy i kładąc dłoń na miejscu, gdzie rozwija się nasze maleństwo. Ukochana załkała głośno i mocno się we mnie wtuliła, więc pocałowałem ją w czubek głowy. Delikatnie ją objąłem, pamiętając o dziecku i szeptałem do ucha uspokajające słówka. Po chwili wyplątała się z moich objęć, by spojrzeć mi w oczy i złączyć nasze wargi w długim, namiętnym pocałunku. Na krótki czas zapomniałem o wszelkich problemach, liczyły się tylko jej usta i ciało oraz to, że jest tak blisko.  Posunął bym się pewnie dalej, bo moje ręce już wędrowały pod jej koszulką, lecz ktoś postanowił wejść do pokoju.

-Już ci lepiej widzę.-rzuciła Lexi-Jako twój lekarz prowadzący, odradzam ci podobnych ekscesów, gdyż może to się źle skończyć dla dziecka.

-Wiemy Alex, po prostu nas poniosło. Czemu tu przyszłaś?-zapytałem, próbując ukryć rozczarowanie.

-Chłopcy znaleźli na pobliskim drzewie sztylet wbity w drzewo, a przy nim wiadomość, o tym że masz się wstawić za trzy dni na polanie koło wodospadu, gdzie będziecie walczyć. Podpisane Twój najgorszy koszmar, brzmi znajomo?

-Musimy obmyślić plan, nie wieżę, że tak łatwo da nam spokój. Jedyne rozsądne rozwiązanie to pójść i walczyć.-powiedziałem, krzywiąc się po wypowiedzeniu tego zdania.

-To nie jest rozsądne, to samobójstwo! Nie pozwolę byś tam poszedł Arthur!-wykrzyknęła, zdenerwowana Amanda, łapiąc mnie za rękę i przyłożyła ją do swojego brzucha-Nie możemy cię stracić.

-Nie stracicie, może na to nie wygląda, ale jestem od niego silniejszy, poza tym łatwo go zdenerwować, co jest niezwykle przydatne w walce. Uspokój się skarbie, to może zaszkodzić maleństwu.

-Ojciec roku się znalazł.-prychnęła, wściekle Alexandra.

-Słuchaj, staram się okej? Czasami potrafisz być jędzą.

-Nie kłóćcie się, to nikomu z nas nie poprawi humoru. Jak długo w ogóle spałam?

-Można powiedzieć, że 12 godzin. Odpoczywaj dalej, a ja idę porozmawiać z chłopakami.-powiedziałem, chcąc wstać, lecz ona mi na to nie pozwoliła.

-Idę z tobą, chcę wiedzieć co planujecie i nie pozwolić ci na popełnienie głupstwa.-rzuciła, podnosząc się z łóżka, lecz gdybym jej nie złapał, to upadła by.

-Może jednak zostań tu z Lexi i poleż trochę.

-Nie ma mowy, idziemy.