Rozdzial 12

      Obudziło mnie delikatne mrowienie na policzku, spowodowane czyimś dotykiem. Otworzyłam leniwie swoje oczy i zauważyłam piękne, szare tęczówki mojego ukochanego, w których dostrzec można było radosne ogniki. Wtuliłam się w jego tors, zaciągając cudownym zapachem męskich perfum i uśmiechnęłam się, wiedząc, że jest tylko mój.

-Musimy wstawać skarbie, niedługo mamy samolot.-wyszeptał, całując czubek mojej głowy.

-Wiem, ale tak bardzo mi się nie chce wstawać.-jęknęłam, spoglądając w jego oczy.

-Obiecuję, że jeszcze tu przyjedziemy, a teraz wstajemy i szykujemy się.-rzucił, schodząc z łóżka i zabierając kołdrę, przez co zrobiło mi się zimno. Wstałam więc, wzięłam czystą bieliznę i poszłam się odświeżyć. Czysta, wróciłam do pokoju i specjalnie kręcąc tyłkiem, ubrałam na siebie strój, by zrobić na złość chłopakowi.

-Znów masz te zmiany nastroju, czy po prostu jesteś tak mściwa? To była tylko kołdra, a ty próbujesz doprowadzić mnie do szału. Jeszcze jeden taki numer, a się na ciebie rzucę.-powiedział, przyciągając mnie do siebie i namiętnie całując. Oderwaliśmy się od siebie, słysząc pukanie do drzwi, po chwili do pomieszczenia weszła mama.

-Co tam dzieci?  Gotowi do drogi?

-Jeszcze tylko dopakuje kilka rzeczy do walizki i będziemy schodzić, tak w ogóle to ty już możesz iść.-ostatnie skierowałam do Arthura.

-Nic z tego, muszę znieść walizkę, bo dla ciebie jest za ciężka, tak w ogóle to nie powinnaś dźwigać.

-Zamierzasz traktować mnie teraz jak jakąś śmiertelnie chorą? To tylko ciąża, do cholery!-wykrzyknęłam i szybko schowałam rzeczy do walizki, następnie wybiegając z pokoju. Po drodze wpadłam jednak na Kellan’a, który mnie przytrzymał.

-Wow, spokojnie! Bo jeszcze się przewrócisz!-zaśmiał się i pomógł utrzymać równowagę, którą straciłam. Doszli do nas nasi partnerzy i razem skierowaliśmy się na dół do kuchni, gdzie stało przyszykowane śniadanie. Zjedliśmy szybko posiłek, po czym zapakowaliśmy się w samochód i pojechaliśmy na lotnisko. Pożegnania trwały dłuższą chwilę, przeprosiłam za swoje zachowanie i odlecieliśmy.

*

                Podjechaliśmy pod dom, a tam czekali już chłopcy, którzy chyba bardzo się stęsknili, bo od razu dopadli nas i wyściskali. Po przywitaniu weszliśmy do środka, reszta pytała się o to jak było na wyjeździe, ale Arthur,( jak to on) kazał mi iść do pokoju i wypoczywać.

-Musisz dużo wypoczywać, żeby mieć siłę.-marudził już piąty raz, a ja tylko wygodnie rozwaliłam się w salonie na kanapie z przyjaciółmi.

-Nie życzę sobie byś mi rozkazywał, wiem co mi wolno, a czego nie.

-A jakoś na to nie wygląda.

-Co ty taki troskliwy? Daj dziewczynie odetchnąć, a nam się nią nacieszyć.-wtrącił w końcu Seth, przewracając oczami.

-Ona jest w ciąży, mam prawo być aż nadto troskliwy.-rzucił w końcu mój ukochany.

-Wow!-wykrzyknęli wszyscy, po czym zaczęli nam gratulować.

-Dobra spokój! Opanujcie się chłopaki, gdzie młody?-zapytał Arthur, przez co nagle zorientowałam się, że rzeczywiście nigdzie go nie ma.

-Grzeczne dzieci chodzą do szkoły, dziś piątek, zaraz Seth po niego pojedzie. W naszej budzie za to zrobił się wielki szum, wokół tego, że was nagle wcięło. Już była wersja, że pojechaliście do Vegas wziąć ślub. Dyskretnie podrzuciliśmy im wersje z wyjazdem do matki Amandy, co było proste, wystarczyło stanąć obok Sabiny Wej i trochę głośniej o tym porozmawiać. Będzie raczej spokój, na razie-odezwał się Simon.

-To ty Seth leć po Willa, a my się rozpakujemy i przy okazji odświeżymy po podróży.

-Tylko grzecznie! Pamiętajcie, że dziecko jest zawsze z wami, więc kontrolujcie dolne partie ciała, to głównie tyczy się ciebie Arthur.-zawołał Brion, szybko wybiegając z domu. Nasza dwójka poszła do sypialni, po czym po kolei zajmowaliśmy łazienkę.

----------------------------------------------------------------------
Dodaje rozdział tak późno, gdyż akurat odezwała się moja wena i spanie diabli wzięli. Mam nadzieję, że rozdział można zaliczyć do udanych i prosiła bym o pozostawienie chociaż kropki w komentarzu, ponieważ na prawdę nie wiem czy mam dalej to ciągnąć, czy dać sobie spokój i pisać tylko dla siebie, więcej nie publikując. Mam ten dylemat również z innymi opowiadaniami, więc jeśli moglibyście napisać choć krótki komentarz na temat jak wam się podoba bądź nie podoba. Ewentualnie co mogłabym poprawić, by lepiej się wam czytało i było to ciekawsze. Już dłużej nie pisząc, pozdrowienia dla wszystkich i słodkich snów!;-*