Rozdział 23

-To nie jest państwa wnuk. Dziecko jest moje i Amandy, więc uprzejmie proszę o opuszczenie naszego mieszkania oraz nie nachodzenie o tak wczesnej porze. – powiedział spokojnym głosem Arthur.

-Byle pies nie będzie mi mówił, co mam robić! - wykrzyknął mój były, a alfa cały się spiął, co wyczułam dokładnie na plecach.

-Loganie! Jak ty się wyrażasz? Mówiłam ci już coś na temat dyskryminacji rasowej. - skarciła syna kobieta.

-Możemy porozmawiać z wami w obecności szefa watachy? - zapytał Dylan.

-Właśnie z nim rozmawiacie, a to jest moja partnerka i jeżeli nie opuścicie posiadłości to zastosuję odpowiednie środki. Nie potrzebne nam do szczęścia czarownice.

-Czemu tak się wydzierasz stary? Niektórzy próbują jeszcze sobie pospać.-usłyszałam nagle głos Seth’a, który pojawił się za nami w samych bokserkach i był jeszcze tak rozkosznie zaspany, że wyglądał jak mały chłopiec. Na moich ustach momentalnie pojawił się rozczulony uśmiech, lecz przypomniałam sobie o naszych niezapowiedzianych gościach, więc przybrałam z powrotem poważny  wyraz twarzy i dotarł do mnie sens słów Arthura.

 -Jakie czarownice? O czym ty mówisz? I skąd oni wiedzą o wilkołakach? – zapytałam zdziwiona i zaciekawiona zarazem.

-Porozmawiamy na ten temat później. -zwrócił się do mnie, ale szybko przeniósł wściekły wzrok na przybyłą czwórkę- Nie życzę sobie widzieć was po raz kolejny, więc trzymajcie się z dala od mojego terytorium. To samo tyczy się  Amandy i naszej córki. Jeżeli taka sytuacja z nachodzeniem nas się powtórzy, to nie ręczymy za siebie. – wy warczał, po czym wypychając Wert’ów na zewnątrz, zamknął drzwi z hukiem.  

- Wow, stary! Uważaj, bo jeszcze drzwi uszkodzisz. A tak w ogóle to o co w tym wszystkim chodziło? Kim byli ci ludzie i czy dobrze słyszałem, że byli czarodziejami?

- To ten frajer, dawny chłopak Amandy wraz ze swoją rodzinką. Ktoś musiał im donieść o dziecku i podejrzewam, że była to Penelopa. Pewnie myślała, że nas tu zatrzymają i w końcu zrezygnujemy z wyjazdu, jej niedoczekanie! Wyjeżdżamy już dzisiaj wieczorem, radze ci powiadomić chłopaków, my musimy jeszcze sobie porozmawiać. – powiedział, po czym wziął mnie na ręce i zaniósł do „naszej” sypialni.